در سال 1957 گروهي از راهبان معبدي مجبور بودند به علت ساخت بزرگراه به سوي بانکوک ،محل يک مجسمه بوداي گلي را به محلي جديد انتقال دهند .  قرار بود معبد تغيير محل داده شود، زمانی که جرثقيل مي خواست تنديس را بلند کند ، بارش باران آغاز شد . راهب ارشد که تصور مي کرد ممکن است بوداي مقدس آسيب ببيند ، دستورداد مجسمه را برزمين گذارند و براي حفظش در برابر باران ، روي آن را با چادري بزرگ بپوشانند.

پاسي از ساعات همان شب گذشته بود که راهب ارشد براي بازديد مجسمه به سراغش رفت. او چراغ قوه خود را به زير چادر برد تا از خشک بودن مجسمه اطمينان حاصل کند. همين که نور چراغ قوه به ترکها تابيد ، او روشنايي درخشش ضعيفي راديد واين امر به نظرش عجيب آمد و وقتي که بادقت بيشتري به آن روشنايي ضعيف نگريست اين فکر به ذهنش خطور کرد که ممکن است چيزي زير آن گلها باشد ، بنابراين به معبد رفت و يک قلم و چکش آورد و به کندن گلها پرداخت. هر تکه گل خشک شده را که برداشت ، روشنايي بيشتر مي شد . چندين ساعت طول کشيد تا او خود را با بوداي (طلايي) فوق العاده اي مواجه ديد .

به نظر جک کانفیلد (نویسنده مشهور و روانشناس)همه ما ماننده بودای گلی هستیم که با پوششی از ترس پوشیده شده ایم،وظیفه کنونی ما این است که همچون آن راهب،قلم و چکش به دست ،بار دیگر خود واقعی خویش را کشف کنیم.

توضیحات بیشتر:تاريخ‌شناسان معتقدند که صدها سال پيش از کشف راهب ارشد ، قرار بود ارتش برمه به تايلند (در آن زمان سيام ناميده مي شد ) ، حمله کند . راهبان سيامي که گمان مي کردند کشورشان به زودي مورد حمله قرار مي گيرد بوداي طلايي و پر ارزش خود را با گل پو شاندند تا اينکه گنجينه خويش را از تصرف برمه اي ها مصون دارند . به نظر مي رسيد که برمه اي ها تمام راهبان سيامي را قتل عام کردند و راز بوداي طلايي تا آن روز مقرر در سال 1957 ناگفته باقي ماند .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: